PRINCIPIA

PRINCIPIA

Graece Α᾿ρχαῖα, Plut. in Galba, c. 17. locus in castris, ubi Tribuni olim ius dicere solebant: quam ob causam, ut ait Polybius, l. 6. magnâ semper hominum frequentiâ celebrabatur. Livius, l. 2. Ibi in Principiis sermo inter Tribunos militum secretus oritus; inde ad aures ipsius Aemilii pervenit. Et l. 38. Milites Tribunos iura reddere in Principiis sinebant. Aquilae it. et signa, h. e. Dii militares; unde locus hic primus ac sacer. Statius, Theb. l. 10. v. 176.

Ventum ad Concilii penetrale, domumque verendam

Signorum ——— ———

Vide quoque Florum. l. 3. c. 10. C. Nepotem, Eumene c. 7. leg. 4. offic. D. dere mil. etc. Alias etiam vox ipsos Principes, seu Principales milites significat, uti visum. Gronovio voce hâc tria significantur, primo Locus, de quo dictum; dein Capita et Apices castrorum apud Vegetium. l. 3. c. 2. et 8. l. 1. Cod. de Veter anis etc. Tandem, Frons aciei seu prima signa. Ut enim in castris, ubi praetorim et signa fixa erant, atque interdiu magnâ parte praecipui Duces imperia exspectabant, Principia. Sic in acie, ubi signa in hostem pro movebantur, et duces principesque lacessendi ac committendi proelii consistebant, Principia dicebantur. Liv. l. 2. Quamquam cessêre magis, quam pulsi hostes sunt, quia ab tergo erant clivi, in quos post integris ordinibus tutus receptus fuit. Ubi frontem aciei indigitat turbatam, et qui ibi pugnabant; qui secundum eam locati erant, eos salvis ordinibus pedem retulisse. Sisenna, Histor. l. 3. Post principia paulatim recedunt, atque inde, cum paucis fugae se mandant, h. e ex illo loco, ubi complexus armorum et discrimen erat, sensim referunt pedem; cumque constitissent, unde turo terga liceeet dare, aliis etiam tum propugnantibus, necdeum omnibus principiis turbatis stratisque, maturâ fugâ sibi consuluêre. Liv. l. 3. Trium populorum tres separatim acies cirea vallum hostium instruxit. Ipse erat medius cum legionibus Romanis: equites suae cuique parti post principia collocat, ita trifariam adortus castra circumvenit. Quod nihil est aliud, quam ab tergo aciei, quae oppugnabat: castra enim aggrediebantur munita, ubi nullus equitis usus. At postea, ut refert idem, effuse fugientes eques, cui superare vallum haud facile fuerat —— libero caempo adeptus, parte victoriae fruitur, territos caedendo, Quid proprie enim hic Equites facerent, inter Principes et Triarios medii? nisi simul Hasatati Principesque oppugnabant. Constitêre igitur post aciem, quae prima oppugnabat, partim ut victoriam persequerentur, se ea evenisset; partim ut repulsos, si contra evenisset, reciperent, hostesque erumpere prohiberent. Apud eundem, l. 8. in principiis Latinorum ipsi iam illorum triarii erant; unde perperam Valtrinus hîc quoque Principia in terpretatur locum medium in acie, ubi Principes essent, vide quoque Senecam, de Vita B. c. 14. et Tacitum, Histor. l. 2. E quibus omnibus terentii illud, post Principia esse, intelligit Gronovius de iis, qui post illam partem aciei stant, quae omnes discrimen excipit: Hi namque tuti sunt, propugnatores habant, locô sibi caverunt: unde paulatim factum nomen loci post partem, quae manum conserit, Postprincipia; quod denique generatim ad omnia, quae secundum quarumcumque rerum principia subsequuntur, tranclatum. Ita Plautus, Persâ, Act. 4. sc. 1. v. 4. Ut quisque rem accurat suam, sic ei procedunt postprincipia. Varro, l. 3. R. R. c. 4. a postprincipiis incipere. Vetus Poeta apud Cicer. pro Sextio, Postprincipia atque exitus vitiosae vitae etc. Vide praefatum Gronov. Observat. l. 4. c. 10. ubi Veteres quotiescumque de acie loquentes Principia nuncupant, non eos qui Principes antiquitus dicti, sed prima signa, primos ordines, frontem aciei, intelligere, addit: Seriore vero Imperatorum aevô, sci Praefectos et Duces quoque appellatos esse. At Principia Legionum, apud Vegetium, iidem cum Principibus Centurionum, quos vide. Eosdem Initia vocare videtur Sidonius Apollin. l. 1. Ep. 11. Quem inter Initia cognosci, claritas vitrici magis, quam patris, fecit etc.